Τρεις ιστορίες άσχετες μεταξύ τους, τρία θαύματα

Τρεις ιστορίες άσχετες μεταξύ τους ή  τι είναι τελικά, Χριστούγεννα ;

Μια κούκλα στη βιτρίνα του Δραγώνα που μπορεί να την είδες το Σεπτέμβρη, που πήγες εκεί για σχολική ποδιά και να την ονειρεύεσαι κάθε βράδυ… να ελπίζεις ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα  τα Χριστούγεννα και να έλθει κάπως μαγικά στο σπίτι σου, στα χέρια σου…

Το θαύμα δεν έγινε παρά το Πάσχα και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν φτάνει να γεννηθείς, πρέπει να προϋπάρξει η σταύρωση  για να αναστηθεί οτιδήποτε, ακόμα και τα όνειρά σου.

Ένα κλείσιμο του μαγαζιού απ’ την αστυνομία, για τους διάφορους «προφανείς λόγους»,  και μια οικογένεια,  τις προπαραμονές Χριστουγέννων, χωρίς εισόδημα. Πάντα υπήρχαν δύσκολα. Υπήρχε όμως  και μια  διαβολεμένη  επιμονή για επιβίωση. Επινόηση και εφευρετικότητα.

Το ξέρατε; Υπάρχουν αγριοκρεμμύδες στον Υμηττό! Μπορείς να τις μαζέψεις και να τις πουλήσεις στους ανθρώπους που τις κρεμούν πίσω από την πόρτα για γούρι!  Έτσι μπορείς  να κάνεις Χριστούγεννα  με αξιοπρέπεια. Απλώς αποκλείονται  τα  θαύματα που περιμένουν τα παιδιά.

Ένα παιδί μπορεί να πάει στον Υμηττό για παρέα και κουράγιο  σε έναν άνεργο και αποφασισμένο γονιό, αλλά ποιος μπορεί να δώσει κουράγιο,  σε ένα παιδί, όταν οι κρεμμύδες  φυτρώνουν κοντά στη σπηλιά του Νταβέλη, που ξέρει καλά, ότι «εκεί πηγαίνει ο Νταβέλης τα παιδιά που κάνουν αταξίες;»

Δύσκολο και επικίνδυνο πράγμα ο αγώνας για την επιβίωση.Όμως με ένα θαύμα ο Νταβέλης δεν εμφανίστηκε μέχρι που τέλειωσε «ο θερισμός»

Τα φοβερά Χριστούγεννα, στην πτέρυγα του Παίδων, Μακκά.

Εκεί που ο χρόνος, οι μέρες, οι γιορτές, το εισόδημα, οι άνθρωποι, το σπίτι,το πριν, τα πάντα, χάνουν το νόημά τους και υπάρχει μόνο, όχι η προσμονή, αλλά η απαίτηση για ένα θαύμα.

Και το θαύμα έγινε.

Χριστούγεννα, γεμάτα θαύματα!

 

Έξι επί δεκατρία.

Έξι επί δεκατρία.
Αυτό ήταν ο ουρανός για έξι ημέρες. Έξι πλάκες στο πλάτος, δεκατρείς πλάκες στο μήκος. Έξι τετράγωνες, μεγάλες, υπόλευκες γκρίζες πλάκες, σαν αυτές των πεζοδρομίων. Από υλικό, φαντάζομαι, ελαφρύτερο. Τις μέτρησα άπειρες φορές στις ατέλειωτες ώρες της νύχτας. Πάντα εξέταζα την περίπτωση να έχω μπερδευτεί , να έχω κάνει λάθος.
Οι έξι στο πλάτος, ήταν σίγουρα έξι. Οι δεκατρείς , όμως στο μήκος; Ήταν δεκατρείς, ή είχα μπερδευτεί και έτσι που η σκέψη πήγαινε, τόσο μακριά, χανόταν στο δρόμο και έχασα κάποια;
Στη μια γωνία του θαλάμου εξ άλλου, υπήρχε η τουαλέτα και εκεί οι πλάκες κόβονταν από τον τοίχο, έτσι έχανα την ορατότητα του μετρήματος στην ευθεία. Τώρα έπρεπε να μετακομίσω το βλέμμα μου στην άλλη γωνία, αλλά σε εκείνο τον τοίχο υπήρχε η πόρτα του θαλάμου και αυτό μπέρδευε πολύ την κατάσταση. Έτσι ξεκινούσα να τις μετράω πάλι απ΄τη αρχή.
Ο ουρανός λοιπόν, ήταν γκρίζος και μοιρασμένος σε έξι επί δεκατρείς, πλάκες. Δυο μικρές τρύπες, περίπου στην τέταρτη πλάκα, μάλλον από καλώδια που πρέπει να περάσουν από την ψευδοοροφή, χαμηλά φώτα οροφής και σχάρα κεντρικού κλιματισμού. Μέρα και νύχτα ο ουρανός ήταν ίδιος.
Οι νύχτες στα νοσοκομεία είναι πολύ μεγάλες.

Ο άνθρωπος νομίζω ότι είναι μνήμη και άγγιγμα.
Μνήμη για να έχει συνείδηση ποιος είναι, από πού ήρθε, με ποιους άλλους έχει δεσμούς και τι είδους δεσμούς, τι έχει σημασία για αυτόν, ποιες είναι οι αξίες του, ο ηθικός του κώδικας και τα όριά του.
και άγγιγμα.
Συνειδητή, ηθελημένη επαφή.
Ερωτική/ προστατευτική/φιλική/αδελφική/ζεστή,/αλληλέγγυα/ βοηθητική/συντροφική. Επαφή αναγνώρισης/νοσταλγίας/στήριξης/αγάπης/αγωνίας/ αναζήτησης/επιβεβαίωσης/ επιβράβευσης/απώλειας /απελπισίας/ χαράς/ικανοποίησης/ανακούφισης.
Αν δεν έχει μνήμη
Αν με το άγγιγμα δεν σηματοδοτεί τίποτα.
Τότε, είσαι μαζί του, κοντά του, δίπλα του.
Και μόνος σου, ολομόναχος,
τον αποχαιρετάς κάθε μέρα, μέχρι να τον αποχαιρετίσεις οριστικά.
Η άνοια, το Αλτσχάιμερ, δεν είναι μια ασθένεια που καταστρέφει τον εγκέφαλο. Αυτές είναι καλές εξηγήσεις αν είσαι νευρολόγος, ψυχίατρος, βιολόγος, ψυχοβιολόγος, στέλεχος φαρμακευτικής εταιρίας, χημικός ή νευροβιολόγος.
Για όλους τους άλλους, είναι μια ασθένεια που σου κλέβει, σου καταστρέφει, σου ακυρώνει, τον άνθρωπο που ξέρεις, που έχεις, που αγαπάς. Τον δικό σου άνθρωπο. Τον μεταμορφώνει σε κάποιον, που δεν σε ξέρει ,δεν τον συνδέει τίποτα μαζί σου και δεν σημαίνεις τίποτα απολύτως γι αυτόν. Είσαι γι αυτόν ένας ξένος. Ένας ενοχλητικός ξένος.

Από εκεί και μετά είσαι συνέχεια στα μαρμαρένια αλώνια και δίνεις μάχες. Και κερδίζεις μάχες. Νίκες χωρίς κανένα νόημα.
Όσες μάχες κι αν δώσεις, με σπασμένα χέρια, με εγχειρίσεις σε σπασμένα ισχία, με λοιμώξεις και ιώσεις, είναι μάχες που τις κερδίζεις, αλλά ξέρεις πάντα ότι ο πόλεμος έχει χαθεί. Έτσι κι αλλιώς.
Πόσες μάχες δίνουμε χωρίς νόημα; Πολλές. Και πόσες απώλειες έχουμε σε αυτές τις μάχες; Πολλές.
Κάνεις προσπάθειες, να σκεφτείς κάτι μεγαλύτερο, οικουμενικό, που να ξεφύγεις από το θέμα σου, σκέφτεσαι, έχουν γράψει τόσοι: ο Μπρεχτ, ο Παπαδιαμάντης, ο Βιζυηνός, ο Σαχτούρης, ο Χριστιανόπουλος, ή ο Καβάφης. Του κάκου. Καθόλου δεν σε παρηγορεί η τέχνη κάτι τέτοιες ώρες.
Για να μη σκέφτεσαι τις απώλειες,
Για να μη σκέφτεσαι το νόημα,
Για να μην πέφτεις σε βαθειά πηγάδια,
Για να μην παζαρεύεις με το Θεό, με τη συνείδησή σου,
Μετράς πλάκες στην οροφή.
Τις μετράς ατέλειωτες φορές και ποτέ δεν βγαίνουν σωστές. Σίγουρα στο πλάτος είναι έξι, στο μήκος όμως;