Μετά από πενήντα μέρες «εσωτερική», μια βολτίτσα βραδινή, με μήνυμα, έτσι για ανάμνηση και εμπειρία, μια και θα καταργηθούν σύντομα τα μηνύματα.
Η πόλη έρημη. Μερικά μηχανάκια κάνουν διανομές έτοιμου φαγητού. Που και που ένας ποδηλάτης, κάποιος με το σκύλο του, δυο τρεις έφηβοι που περπατούν μαζί και μιλάνε δυνατά. Κάποια αυτοκίνητα αραιά και που.
Ίσως επειδή είναι βράδυ και δεν έχουν κάπου να πάνε.
Ίσως είναι μπερδεμένοι και σκεφτικοί μετά το διάγγελμα και τα νέα μέτρα.
Μάλλον κάτι περίμεναν κάτι είχαν ελπίσει που δεν ξέρουν αν ήρθε ή όχι…
Ένα μούδιασμα υπάρχει.
Κάθε μέρα υπήρχε μια πορεία και όλοι ακολουθούσαν με ελπίδα.
Η πορεία όπως την ξέραμε, μάλλον έφτασε στο τέλος και εμφανίστηκε… ένα αδιέξοδο
Αμηχανία.
Ο φόβος δεν έφυγε. Ο κορωνα-ιός δεν έφυγε.
Δεν βρίσκει κανέναν να κολλήσει, γιατί… όλοι είναι κλεισμένοι μέσα.
Οι άνθρωποι είναι μαθημένοι να ακολουθούν ή να μην ακολουθούν,
να αποφασίζουν όμως;
Να σηκώνουν το βάρος της ύπαρξής τους;
Να έχουν την ευθύνη;
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν θα μπορούσε να ειπωθεί κάτι άλλο ή αν γίνεται κάτι άλλο…
(Πολλά μπορούν να γίνουν και να ειπωθούν σε σχέση με την οικονομία και την έναρξη της οικονομικής δραστηριότητας, γιατί κι εκεί είναι πολλά τα ερωτήματα)
Σε σχέση με τη ζωή όμως;
Η τήρηση της ζωής, επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Καλή θέληση να υπάρχει!
Και καλή καρδιά!
Και… καλή ψυχή θα έλεγα.
Εγώ εδώ θα είμαι πάντως, μέσα, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο λίγο.
Αύριο με το καλό!
Υ.Γ. Κατάπτυστος ο Σόιμπλε
pikrakaiglyka 